Είμαστε μια Γαλλίδα 34 και ένας
Αμερικανός 42 ετών που εδώ και τέσσερα χρόνια μένουμε σε
ένα ιστιοφόρο 38 ποδών. Παρατήσαμε το Los Angeles γιατί θέλαμε να ζήσουμε μαζί μια
εμπειρία για δύο και αναζητούσαμε την εξασφάλιση ότι θα μάθουμε
μαζί μέσα στη θάλασσα.
Ανεβήκαμε στα βόρεια της
Θάλασσας του Κορτέζ, το καλοκαίρι, για να είμαστε σίγουροι ότι θα
ξεφύγουμε από τους τυφώνες και τελικά βρεθήκαμε να αντιμετωπίζουμε τα
chubascos! Δεν ξέρετε τι είναι αυτό; Θα καταλάβετε αμέσως
...
Όχι, το chubasco δεν είναι κάποιο κοκτέιλ για
αθώους τουρίστες - είναι μια μεγάλη
καταιγίδα, βίαιη, σαν μεγάλος ανεμοστρόβιλος, που
εμφανίζεται πάνω από την έρημο από την πλευρά του Μεξικού. Όταν ο καιρός είναι ζεστός, η
συμπύκνωση είναι τέτοια ώστε να επιτρέπει το σχηματισμό ενός τεράστιου
σύννεφου που μοιάζει με ωρολογιακή βόμβα!
Φυσικά, είχαμε ακούσει για αυτό. Για ολόκληρη
την θάλασσα του Cortez, υπήρχαν ειδικά μετεωρολογικά
δελτία που ανακοινώνονταν
καθημερινά μέσω VHF. Ήταν αδύνατο να προβλέψει
κάποιος το chubasco.
Η άφιξη στο Κανάλι της Κόλασης.
Έτσι, αφού επισκεφτήκαμε το νησί Ange Gardien, αποφασίσαμε να πάμε στο δαιμονισμένο νησί Tiburon (<requin> στα ισπανικά). Ένα νησί με μια τόσο κακή φήμη δεν θα μπορούσε παρά να διεγείρει την περιέργειά μας. Όλες οι περιοχές που το περιβάλλουν, φέρουν το όνομα του διαβόλου. Το κανάλι που το χωρίζει από την ηπειρωτική χώρα ονομάζεται το «Κανάλι της Κόλασης». Και οι κάτοικοί του, οι Ινδιάνοι Seris, έχουν μια επί μακρόν φήμη ως κανίβαλοι.
Το ταξίδι είναι θαυμάσιο, με 15
κόμβους ανέμου, στο Gooseroule, το ιστιοφόρο μας. Ψαρεύουμε και
περνάμε τρεις ώρες, παρατηρώντας ένα σπουργίτι που ήρθε να φωλιάσει
στο εσωτερικό του σκάφους- εν ολίγοις, είναι ώρα ξεγνοιασιάς.http://interpressgr.blogspot.com/
Δύο
ημέρες αργότερα, πλέουμε κατά μήκος του άγριου
νησιού Tiburon. Το ύψος του κύματος φτάνει πλέον στα δύο μέτρα και ο
άνεμος είναι ανύπαρκτος. Αναγκαστικά πάμε με μηχανή για 15 ώρες
για να φτάσουμε τελικά στον αμμώδη κόλπο του Port de
Kino. Υπάρχει κατά τόπους μια ελαφρά συννεφιά, αλλά τίποτα το
ανησυχητικό.
Προς μεγάλη απογοήτευση
μας, ανακαλύπτουμε ότι ο κόλπος δεν έχει περισσότερα από
2,50 μ βάθος.Υπάρχει ένα νησί στο κέντρο του, το
Isla Pelicano, αλλά το βάθος μέχρι να φτάσουμε εκεί
είναι ακόμη μικρότερο.
Για δύο ώρες
θα περιπλανηθούμε προς
αναζήτηση κατάλληλου αγκυροβολίου. Ξαφνικά, τα
σύννεφα πάνω από την πόλη αρχίζουν να αυξάνονται και να
σκουραίνουν. Αυτό δεν είναι καλή είδηση. Έχουμε αποφασίσει να
φύγουμε το συντομότερο δυνατό και να ξαναβγούμε προς τα
ανοιχτά. Ευτυχώς, ένας άνεμος 6-8 κόμβους μας
σπρώχνει προς τη σωστή κατεύθυνση. Ως προληπτικό
μέτρο, θα μαζέψουμε κάπως το μεγάλο πανί για να μειωθεί η ιστιοφορία
μας, ενόψει της καταιγίδας που κερδίζει
έδαφος. Όμως δεν έχουμε πραγματικά καμία ιδέα για το τι μέλλει
γενέσθαι.
Και το τέρας βγαίνει
από το κλουβί του.
Ταξιδεύουμε μόλις με τρία
μίλια, όταν βλέπουμε τα απειλητικά σύννεφα,
κυριολεκτικά έτοιμα να εκραγούν, να μετατρέπονται σε ένα σύννεφο
σαν πυρηνικό μανιτάρι! Ως εκ τούτου, όλα θα συμβούν πολύ
γρήγορα. Λευκό προς τα πάνω και κατάμαυρο το τοπίο προς τα κάτω.
Πλέουμε πιο γρήγορα. Μέσα σε λίγα λεπτά, το
τέρας είναι από πάνω μας. Βρισκόμαστε
στο κέντρο του τυφώνα. Τα σκάφος μπαντάρει πάρα πολύ
και βρίσκεται σχεδόν σε οριζόντια θέση
με αποτέλεσμα το νερό μπαίνει στο κόπτιπ.
Ευτυχώς, υπάρχει μια ύφεση στη θύελλα, το Blue Goose επανέρχεται, είναι ώρα να αδειάσουμε τα
νερά. Αλλά το chubasco μας προλαβαίνει και πάλι! Ο Μαρκ κάνει
ότι μπορεί για να κρατήσει το σκάφος κατάπρυμα αλλά είναι αδύνατο. Ο
τυφώνας είναι τόσο δυνατός….στην κουβέρτα δεν ακούμε τίποτα άλλο παρά το πανί
που κοπανιέται στον άνεμο. Σε όλα αυτά έρχεται μέσα σε λίγη ώρα να προστεθεί
και το χαλάζι.
Παίρνω το τιμόνι, ενώ ο Mark προσπαθεί να
κρατήσει το πανί. Δυστυχώς, δεν έχω απόλυτο έλεγχο. Η μηχανή δεν
είναι αρκετά δυνατή για να μας βάλει στον άνεμο, προσπαθώ να
κρατήσω το σκάφος σταθερό στα κύματα, αλλά κινούμαστε
αργά προς τα δεκάδες αλιευτικά γαρίδας που βρίσκονται
στην υπήνεμη μας.
Το πανί τελικά κρατήθηκε. Η
θύελλα ήρθε τόσο γρήγορα που δεν υπήρχε σταθερός κυματισμός,
συνθήκη η οποία μας βοηθούσε. Νόμιζα ότι τα χειρότερα είχαν
περάσει, όταν ήρθαν τεράστιοι κεραυνοί. Έμοιαζε σαν να παίζουμε ρώσικη
ρουλέτα. Οι κεραυνοί έπεφταν και από τις δύο πλευρές του ιστιοφόρου σε
πολύ μικρή και κυριολεκτικά μας τύφλωναν. Το χειρότερο ήταν ότι δεν μπορούσαμε
να κάνουμε και πολλά πράγματα...
Ήδη, όμως, ο
άνεμος πέφτει. Μετά από είκοσι λεπτά στην κόλαση,
οι κεραυνοί βρίσκονται πλέον μακριά. Αυτό ήταν το chubasco, πέρασε.
Δε θέλαμε παρά μόνο ένα πράγμα, να ουρλιάξουμε. Ακριβώς για να ξεπεράσουμε
την ένταση.http://interpressgr.blogspot.com/
Ακόμα μια τραγωδία στον
ορίζοντα.
Δεν υπάρχει περίπτωση να μείνουμε εδώ. Μαζεύουμε το μεγάλο μας πανί που
έχει σχιστεί και το βάζουμε στην καμπίνα για να το επισκευάσουμε στην Santa
Rosalia. Η θάλασσα λάδι, η νύχτα ολοσκότεινη, η
ατμόσφαιρα ασφυκτική.
Νωρίς το πρωί, μετά από μία
σύντομη νύχτα, αγναντεύουμε τον ορίζοντα
και τι θα δούμε πάλι στον εφιάλτη της ημέρας! Οι
ουρανοί πάνω από την χερσόνησο είναι
μαύροι. Μια ασταθής μεγάλη μάζα θερμού αέρα, αιωρείται πάνω
από τα χαμηλά σύννεφα. Η πυκνότητά τους, το σκούρο τους
χρώμα μας δείχνουν ότι μια άλλη καταιγίδα ετοιμάζεται να
γιορτάσει την άφιξή μας. Το ηθικό μας χαμηλό, διότι με
την ταχύτητα που πηγαίνουμε, η διαφυγή δεν αποτελεί επιλογή.
Προφανώς, όσο πιο κοντά
πλησιάζουμε, τόσο περισσότερο το γκρίζο σύννεφο γίνεται μαύρο. Η
αγωνία μεγαλώνει. Χθες, δεν είχαμε χρόνο να
φοβηθούμε, τώρα τα λεπτά μοιάζουν με ώρες. Τρομαγμένοι από το
χθεσινό γεγονός, φανταζόμαστε τα χειρότερα σενάρια.
Για να αντιμετωπιστεί αυτό το
άγχος, πρέπει να δράσουμε. Κλείνουμε όλα τα φινιστρίνια για να μην
μπει νερό στο εσωτερικό του σκάφους και ασφαλίζουμε όλα τα πράγματα έτσι ώστε
να μην μετακινηθούν… Φαίνεται γελοίο να προσπαθούμε να κάνουμε κουμάντο στην
κατάσταση που επικρατεί. Στο κατάστρωμα επικρατεί εμπόλεμη κατάσταση. Ο στόχος
μας είναι να δέσουμε πριν μας προλάβει το νέο μετεωρολογικό.
Απέχουμε πλέον μόνο τρία μίλια από
την ακτή, αλλά στα βουνά ήδη έχει φτάσει ο καιρός.
Έχουμε αρχίσει να αμφιβάλλουμε για την απόφασή
μας. Αναρωτιόμαστε αν προλάβουμε. Πιέζω την μηχανή, αλλά η
μυρωδιά της βροχής γίνεται όλο και πιο αισθητή. Κάθε
λεπτό, ο εφιάλτης κερδίζει μερικές εκατοντάδες μέτρα.
Είμαστε μόνο ένα
μίλι από την ακτή, όταν η βροχή ξεκινά. Περιμένουμε ότι θα
αρχίσει να μας μαστιγώνει το νερό αλλά δεν συμβαίνει τίποτα
τέτοιο. Ούτε μια ξαφνική κλίση.
Υπό αυτές τις συνθήκες, το να φτάσουμε
στον κόλπο είναι παιχνιδάκι. Επιπλέον, έχουμε περάσει πλέον τον
βράχο που μας φόβιζε.
«15 πόδια, είμαστε
καλά!» Φωνάζω στον
Mark που είναι μπροστά. Ακούω τον βρυχηθμό της
αλυσίδας, εν μέσω καταρρακτώδους βροχής, και σε λίγο
η άγκυρα πέφτει πάνω στην άμμο. Επιτέλους δεν κινούμαστε πλέον!
Προς έκπληξή μας, η
βροχή σταματά ξαφνικά. Ένας μπλε ουρανός ανοίγεται από
μας. Από πίσω μας, μερικά σύννεφα που φέρνουν βροχή συναντούν
το χρώμα της θάλασσας. Θα μπορούσαν να είναι μόνο η αρχή μιας καταιγίδας που
έρχεται; Το όμορφο ηλιοβασίλεμα και
το μεθυστικό άρωμα των λουλουδιών μας το επιβεβαιώνουν.
Αδύναμοι ενάντια στην βία των καταιγίδων που μας
έπληξαν, μάθαμε πολλά κατά τη διάρκεια αυτών των δύο
ημερών, τόσο για τα σύννεφα cumulonimbus και cumulus, όσο και για τα ανοδικά και καθοδικά
ρεύματα αέρα.
Ήμαστε σε θέση να κυβερνούμε το Goose
σε τέτοιες συνθήκες, γνωρίσαμε τις δυνατότητες τους σκάφους αλλά επίσης
και τις αλλαγές στο ύψος των νεφών
που είναι κρίσιμο για να κατανοήσουμε την ένταση μιας
καταιγίδας. http://interpressgr.blogspot.com/
Αμελί Παντιολό
Πηγή: Voiles et Voiliers
